Odkrycia te mogą pomóc w obaleniu utartych mitów na temat lwów z Tsavo.
W 1898 roku dwa samce lwów w regionie Tsavo w Kenii zyskały sławę za zabicie kilku pracowników kolei. Te dwa samce lwów spędziły miesiące terroryzując pracowników budujących most kolejowy na rzece Tsavo, co wywołało opowieści o „ludojadach”. Niedawna analiza DNA sierści zwierzęcej znalezionej w zębach lwów dostarczyła prawdziwych odpowiedzi nie tylko na to, co jedzą, ale także na to, dlaczego zaczęły atakować ludzi. Badania mają na celu obalenie mitów krążących wokół lwów Tsavo, jednocześnie wykazując niezwykłe zachowania drapieżne i pokazując, w jakich warunkach dzikie zwierzęta mogą zacząć polować na ludzi.
Naukowcy ze Stanów Zjednoczonych i Kenii wykorzystali najnowsze przełomowe osiągnięcia w technologii sekwencjonowania i analizy starego i zdegradowanego DNA do analizy sierści zwierzęcej utkniętej w zębach lwa.
W nowym badaniu naukowcy podają dokładny opis gatunku zjadanego przez lwy.
Według Nauka Alert, Tego typu spostrzeżenia mogą nam pomóc nie tylko zweryfikować fakty na temat danego odcinka, ale także lepiej zrozumieć, co może skłonić dzikie drapieżniki do tak niezwykłego zachowania.
Pierwsze doniesienia o atakach lwów pojawiły się w marcu 1898 roku, wkrótce po przybyciu podpułkownika Johna Henry’ego Pattersona, oficera i inżyniera armii brytyjskiej nadzorującego projekt połączenia linią kolejową wnętrz Kenii i Ugandy.
Do budowy mostu Brytyjczycy sprowadzili tysiące robotników, głównie z Indii, i umieścili ich w obozach rozciągających się na kilka mil, Patterson napisał.
Patterson początkowo wątpił w doniesienia o dwóch pracownikach uprowadzonych przez lwy, ale przekonał się o tym kilka tygodni później, gdy Ungan Singh, towarzyszący mu indyjski oficer wojskowy, spotkał ten sam los.
Patterson spędził tę noc na drzewie, obiecując, że zastrzeli lwa, jeśli wróci. Rzeczywiście usłyszał „złowieszczy ryk” – napisał, potem długą ciszę, po której nastąpił „wielki wrzask i szaleńcze krzyki dochodzące z innego obozu oddalonego o około pół mili”.
