Demi Moore mówi, że rola w horrorze ciała była „ryzykowna i soczysta”

Nowy film Demi Moore, The Substance, zaczyna się dość normalnie.

Akcja rozgrywa się w Los Angeles, a film rozpoczyna się od widoku z lotu ptaka na Hollywood Walk of Fame, gdzie instalowana jest nowa gwiazda. Widać, jak budowniczowie wkładają w to wielką uwagę, a otwarcie dla publiczności odbywa się z wielką pompą.

Ale z czasem gwiazda honorująca postać Moore’a, Elisabeth Sparkle, pęka i ulega uszkodzeniu. Jest deptana i ignorowana. Pewien przechodzący mężczyzna upuszcza swojego burgera, pozostawiając go posmarowanego ketchupem.

Cała sekwencja trwa zaledwie minutę lub dwie i, choć metafora nie jest subtelna, doskonale oddaje ton całego filmu: poruszane w nim tematy młodości, piękna i aktualności, a także tego, jak daleko ludzie są w stanie się posunąć, aby je osiągnąć.

Następnie film przybiera bardzo mroczny obrót.

Teraz, mając 50 lat i wyrzucona z programu telewizyjnego z powodu spadających ocen, Sparkle robi wszystko, by stworzyć idealną wersję siebie. The Substance ostatecznie staje się horrorem ciała, pełnym krwi i flaków, co wywołało zarówno kontrowersje, jak i uznanie.

„To był zupełnie wyjątkowy, nieszablonowy scenariusz, można było powiedzieć, że jest wizualnie stymulujący” — mówi Moore dla BBC News — „a jednocześnie nie mieliśmy pojęcia, jak się skończy, co czyniło go jeszcze bardziej ryzykownym i soczystym”.

Rola ta wymagała od 61-latki pogodzenia się z brakiem atrakcyjności, delikatnie mówiąc, podkreślając zanikającą urodę swojej starzejącej się postaci.

„Czułem, że właśnie dlatego chciałem to zrobić, w pewnym sensie” – wspomina Moore. „Częścią tego, co czyniło to interesującym, było udanie się w tak surowe, wrażliwe miejsce, aby naprawdę się od niego oderwać. I było to pod wieloma względami bardzo wyzwalające”.

Feministyczny film poruszający kwestię dyskryminacji ze względu na wiek i nierealistyczne standardy piękna nie jest niczym niezwykłym, ale to, co czyni ten film tak godnym uwagi i makabrycznym, to tytułowa treść, którą posługuje się główna bohaterka.

W filmie Sparkle zażywa narkotyk dostępny na czarnym rynku, aby – całkiem dosłownie – rozdzielić się na dwie części i stworzyć młodszą, piękniejszą wersję siebie (w tej roli Margaret Qualley).

Początkowo życie jako jej alter ego przynosi jej wszystko, czego kiedykolwiek pragnęła. Ale nie trwa długo, zanim koła zaczynają się psuć, gdy Sparkle przemieszcza się tam i z powrotem z ciała do ciała.

Reżyserka Coralie Fargeat mówi, że proces castingu był „ogromnym wyzwaniem”, ale dodaje, że Moore „naprawdę zrozumiał swoją rolę”.

„Od początku wiedziałam, że w przypadku tego rodzaju historii obsadzenie aktorki, która zmierzy się z tymi bardzo intensywnymi i bliskimi nam tematami, będzie naprawdę trudne” – mówi w wywiadzie dla BBC News.

Reżyserka, która w 2017 roku zadebiutowała w filmie pełnometrażowym Zemsta, mówi, że szukała aktorki, która „odpowiadałaby skali roli, jakiej chciałam, a jednocześnie byłaby gotowa podjąć ryzyko i wcielić się w nią”.

„A kiedy pojawił się pomysł Demi, byłam pewna, że ​​ona nie będzie chciała tego zrobić, myślałam, że to byłoby zbyt przerażające. A kiedy usłyszałam, że zareagowała pozytywnie na scenariusz, pomyślałam: „O mój Boże! Byłam bardzo zaskoczona”.

The Substance prawdopodobnie pozostawi cię w konflikcie. Pierwsza godzina lub coś koło tego jest dokładnie tym, czym powinno być kino – odważne, oryginalne, angażujące.

Druga połowa filmu niekoniecznie jest gorsza, ale twoja opinia na jej temat zależeć będzie od twojej tolerancji na krew.

Sama Qualley podkreśla, że ​​w czasach, gdy wielu cenionych reżyserów kręci „ciche, kameralne filmy”, podoba jej się, jak ten „rozwala widza po głowie”.

Niektóre recenzje przyznały filmowi pięć gwiazdek, w tym Tim Robey z Telegraph, który napisał: „The Substance to świetny satyryczny thriller grozy, na przemian zabawny, wzruszający i oszałamiająco groteskowy”.

„Substancja zmusi cię do myślenia, mówienia i wiercenia się” dodała Anna Smith z Rolling Stone. „Horror ciała” [is pushed] do granic możliwości, rzucając widzowi wyzwanie, by patrzył dalej, zamiast się chować, nieszczęśliwić, a nawet wymiotować – wszystkie reakcje są całkowicie wykonalne”.

Nie wszyscy byli fanami. Kevin Maher z „Timesa” nazwał film „dziecinne, bezsensowne i intelektualnie zwodnicze”, zauważając, że część widzów opuściła projekcję na Festiwalu Filmowym w Cannes.

Pomijając kwestie gustu, Moore i Qualley dają bez wątpienia najlepsze występy w swoich karierach, a Moore zrobił szczególne wrażenie, gdy Sparkle popada w szaleństwo.

Fargeat mówi, że kiedy poznała Moore: „Poznałam ją lepiej jako osobę, co przezwyciężyła w swoim życiu, aby dojść do miejsca, w którym czuła się na tyle silna i dobra sama ze sobą, aby stawić czoła całej tej wrażliwości.

„Uznałem, że naprawdę zrozumiała, o co ją poproszę. O kręcenie filmu, poziom ryzyka, nagość, i była gotowa podjąć to ryzyko”.

Rola Moore’a była bardziej różnorodna, ale Qualley stanął przed innym rodzajem wyzwania, gdyż musiał wcielić się w kogoś, kto miał być uosobieniem doskonałości.

„Nigdy nie czułam się tak defensywnie w stosunku do swojego ciała” – mówi – „więc myślę, że nauczyło mnie to doceniać to, co mam, i dało mi bliskość do samej siebie, którą naprawdę cenię”.

W jaki sposób defensywne? „Kiedy masz grać perfekcyjnie, a masz zbliżenia na swój tyłek, i masz sztuczne cycki, i owijasz się jak cukierek, cały cel polega na stworzeniu tej postaci, która wygląda perfekcyjnie” – wyjaśnia.

„I robiąc to, zmieniamy wszystkie małe części mnie, które nie są idealne, ukrywając to, co nie jest idealne w Margaret, aby uczynić mnie Sue, więc byłam naprawdę podekscytowana, że ​​znów mogę być sobą”.

Moore kontynuuje: „Pod wieloma względami czuję, że Margaret znalazła się w sytuacji, w której odczuwała większą presję [than me] z tym, że musiało być bardziej idealne. Czułem się świetnie, że mogłem się pojawić i wyglądać jak [rubbish]!”

Eksperci od nagród debatowali nad tym, czy film może mieć wpływ na wyścig po Oscary. Jakość z pewnością widać w scenariuszu, reżyserii, charakteryzacji, efektach specjalnych, ścieżce dźwiękowej i aktorstwie.

Wielu uważa, że ​​Moore szczególnie powinien otrzymać uznanie Akademii, po długiej karierze w filmach takich jak Uwierz w ducha i Ludzie honoru.

Ale The Substance może być trochę zbyt trudne do przełknięcia dla niektórych wyborców. Będzie fascynująco zobaczyć, czy Oscary pójdą na to.

Moore ostrożnie dobiera słowa, gdy pyta się ją o potencjalne nagrody, jakie może przynieść film. Często zdarza się to aktorom, którzy nie chcą zapeszyć potencjalnych Oscarów.

„Zawsze, gdy coś robisz, masz nadzieję, że to znajdzie oddźwięk i będzie miało wpływ, a ja zdecydowanie cenię rzeczy, które skłaniają do myślenia” – mówi.

„Bardziej niż cokolwiek innego, mam nadzieję, że nastąpi prawdziwa zmiana kulturowa, do której to może otworzyć drogę. Więc dokąd to doprowadzi, nie wiem”.

Wielu uznało ten film za komentarz na temat absurdalnych standardów piękna w Hollywood.

Fargeat zauważa: „Chodzi o to, jak wyglądają kobiety i jak wszystko, co jest im przekazywane od najmłodszych lat, kształtuje ich stan umysłu.

„Od nienawiści do siebie i poczucia, że ​​nigdy nie jesteś wystarczająco dobry, wystarczająco piękny, wystarczająco szczupły, wystarczająco młody. W każdym wieku jest coś, co może sprawić, że poczujesz, że nie jesteś w porządku”.

W ostatnich latach dyskusje na temat standardów piękna w Hollywood stały się bardziej oświecone, a Moore przyznał, że „zdecydowanie poczyniliśmy postępy”.

„Czy mamy kroki, aby pójść dalej? Zdecydowanie tak”, zastanawia się. „Ale myślę, że jest już o wiele więcej różnorodności i reprezentacji kobiet w różnych formach piękna, czy to pod względem wieku, rasy, rozmiaru. I od miejsca, w którym zaczynałam, to przebyłam długą drogę”.

The Substance trafi do kin w Wielkiej Brytanii i USA w piątek (20 września).