Gillian Anderson mówi mi, że „bardzo swobodnie” rozmawia o seksie. Wskazówki były oczywiste, zanim spotkaliśmy się, aby porozmawiać o jej nowej książce Want, zbiorze kobiecych fantazji seksualnych.
Aktor, którego magazyn FHM uznał za najseksowniejszą kobietę świata, na galę wręczenia nagród założył sukienkę pokrytą sromem. Jest też właścicielem marki napojów gazowanych G Spot.
Na zawsze będzie kojarzona ze szczerymi dyskusjami o intymnych aktywnościach, po tym jak zagrała rolę seksuolożki w hicie Netflixa „Sex Education”.
Ale Anderson mówi, że nawet ona „miała problem” z wyrażeniem w słowach swoich fantazji seksualnych na potrzeby książki, o co prosili ją wydawcy.
„Nagłe opisanie obrazów, które od jakiegoś czasu siedziały mi w głowie, i samo działanie dodały mi poziomu intymności, którego się nie spodziewałam, i nie spodziewałam się, że będę się przy tym tak nieśmiała”.
Fantazja Anderson jest ukryta wśród 174 książek, które przygotowała i które nie są przeznaczone dla pruderyjnych osób.
Aktorka, która po raz pierwszy dała się poznać jako Dana Scully w serialu telewizyjnym Z Archiwum X, oraz jej wydawcy otrzymali 1800 anonimowych zgłoszeń od kobiet z całego świata.
NetflixListy zostały ograniczone i zebrane w 13 rozdziałów o takich tytułach jak „Być czczonym”, „Eksploracja”, „Władza i poddanie” oraz „Obserwatorzy i obserwowani”.
Respondenci sami wybrali odpowiedź i byli anonimowi. Podali jedynie dane dotyczące orientacji seksualnej, wieku, dochodów i statusu związku.
Psycholog kliniczna, profesor Susan Young, która przeczytała tę książkę, mówi mi, że „fantazje seksualne są zdrowym i normalnym aspektem wyrażania seksualności, pod warunkiem, że nie powodują cierpienia ani krzywdy”.
Umożliwiają ludziom eksplorację „w bezpiecznym, prywatnym i kontrolowanym środowisku – ich umysłu”.
Niektóre fantazje w Want są wzruszające – pogrążona w żałobie kobieta, która pragnie dotyku i opłakuje wtórną utratę relacji seksualnych. „Chciałabym, żeby było więcej dyskusji o żałobie, stracie współmałżonka i seksualności” – pisze.
Inne są niemal pastiszami – fantazjami o „bardzo gorącym, zmysłowym, namiętnym seksie” z Harrym Stylesem.
Jeden z autorów, którego ortodoksyjna religia zabrania kobietom zbliżania się do ołtarza, fantazjuje o intymnym zbliżeniu przy ołtarzu w opuszczonym kościele.
Anderson opisuje te historie jako „szczere, surowe, intymne i piękne”, dodając: „Mamy listy fantazjujące o seksie z nieznajomymi i mówiące o tym, że podnieca ich idea podglądactwa”.
„To, co mnie najbardziej interesowało, to radość i przyjemność, jaką kobiety wyraźnie odczuwały podczas pisania, jak bardzo otwierało je to na lepsze zrozumienie samych siebie, jak się wydawało. Ostatecznie to nie jest moja książka. To książka każdej kobiety, która się do tego przyczyniła”.
Want to XXI-wieczna wersja innego zbioru kobiecych fantazji, My Secret Garden, opublikowanego w 1973 roku. Przełomowa książka dziennikarki Nancy Friday stała się światowym bestsellerem, po raz pierwszy w historii kobiece pragnienia zostały tak szeroko upublicznione.
Pięćdziesiąt jeden lat po premierze „My Secret Garden” Anderson mówi, że była „zaskoczona”, jak wiele wstydu wciąż budzi rozmowa o seksie i dzielenie się fantazjami seksualnymi z przyjaciółmi i partnerami.
„Myślałem, że dzisiaj będzie tego mniej” i to było „całkiem otwierające oczy”.
Jej książka jest próbą nakłonienia nas do większej otwartości w kwestii naszych pragnień.
Zdjęcia Getty’ego„Seks i fantazje seksualne są nadal bardzo tabu, mimo że mamy takie programy jak Sex Education, Euphoria i Fifty Shades of Grey” – mówi Anderson. A potem jest „wielomiliardowy przemysł pornograficzny”, który opisuje jako „ciągły w naszych twarzach, na naszych ekranach, na naszych telefonach”.
Jeden z wpisów w Want zaczyna się tak: „Tak trudno mi było zrozumieć, czym naprawdę są moje własne fantazje. Tak wiele z tego, co jest grane w porno, jest skierowane do mężczyzn i tak wiele oczekiwań na nas jako kobiety, że mam ogromne trudności z nawigacją między tym, co mnie naprawdę podnieca, a tym, jak czuję, że powinnam się zachowywać”.
Anderson zachęcałaby młodych ludzi do przeczytania jej książki, „ponieważ istnieje tak wiele różnych wersji seksu, wykraczających poza to, co oferuje im przemysł pornograficzny”.
„Jest w tym dużo czułości i kobiet, które naprawdę chcą być widziane takimi, jakie są i być otoczone opieką – i jest w tym też dużo romansu”.
Prof. Young podkreśla różnicę między pożądaniem mężczyzn i kobiet. „Fantazje kobiet często obejmują kontekst emocjonalny lub narracyjny, który prawdopodobnie różni się od bardziej wizualnych i seksualnie jawnych treści zgłaszanych przez mężczyzn”.
Pornografia jest „zwykle mniej atrakcyjna dla kobiet, ponieważ jest zazwyczaj tworzona i skupiona na męskich pragnieniach” – dodaje.
Zdjęcia Getty’egoW książce My Secret Garden z 1973 r. znalazły się rozdziały dotyczące fantazji na temat seksu bez zgody i nielegalnego, w tym rozdział o gwałcie.
Żyjemy w czasach większej wrażliwości, a w roku 2024 Anderson chciała stworzyć „bezpieczną przestrzeń, w której kobiety mogą dzielić się swoimi przemyśleniami i czytać, nie czując przy tym, że muszą być ostrożne lub bać się tego, co znajdą na kolejnych stronach”.
„To była słuszna decyzja”, by odrzucić „listy graniczące z nielegalnością, zoofilią lub kazirodztwem” – mówi.
Pomimo tego wyboru, krótki rozdział The Captive zawiera materiał, który według Andersona porusza „niebezpieczne tematy i wydawało się nam wręcz nieszczere, gdybyśmy ich nie uwzględnili, ponieważ są to fantazje kobiet”.
Profesor Young twierdzi, że tego typu fantazje „dotyczące intensywnej dominacji, uległości, aktów przemocy i/lub nawet aktów bez zgody nie mają na celu realizacji”.
„Są bezpieczną przestrzenią do eksplorowania zainteresowań i pragnień, które są uważane za tabu, niebezpieczne lub społecznie nieakceptowalne”.
Co najważniejsze, dla Andersona w świecie fantasy to kobieta „rządzi, może decydować z kim, kiedy, gdzie, ile, jak często, kiedy przestać, kiedy kontynuować”.
„Więc wydaje się to raczej umacniającym przyznaniem się i objawieniem, niż czymś, co jest pod czyjąś kontrolą”.
56-letnia gwiazda, będąca w szczytowej formie, wspomina, że „sporo” postaci, które grała, nauczyło ją o seksie i seksualności. Dla niej „niezbędne” jest zrozumienie wewnętrznego życia, pragnień i fantazji tych kobiet, aby zrozumieć, „co je napędza”.
Nie mamy czasu, by zagłębiać się w to, co to oznaczało dla jej przygotowań do ról, takich jak panna Havisham w Wielkich nadziejach czy Emily Maitlis w nominowanym do nagrody Emmy serialu Scoop, będącym inscenizacją wywiadu Newsnight o wypadku samochodowym z księciem Andrzejem.
Jednak stanowczo stwierdza, że jeśli chodzi o jej rolę w The Crown, „nie myślała o seksualnych fantazjach Margaret Thatcher”.
Osobiście Anderson jest gwiazdą w każdym calu; promienna, o gładkiej skórze, drobna. Niektóre anonimowe kobiety w jej książce zmagają się z postrzeganiem swojego ciała i nie czują się pożądane.
Nawet Anderson przyznaje, że „przechodził okresy, w których bardzo boleśnie zdawał sobie sprawę, że on też się starzeje”.
Kontynuuje: „Kiedy jestem przed kamerą, zdarzają się chwile… gdy widzę gotowy produkt i myślę: 'O mój Boże, czy naprawdę tak wyglądam?’”
Jej filozofia opiera się na zapamiętaniu: „od tej pory będę wyglądać najmłodiej, więc lepiej, żebym się z tym pogodziła”.
Niektórzy jej rówieśnicy uciekają się do chirurgii plastycznej. „Ja jeszcze po to nie sięgnęłam” – zauważa. „Ale w pewnym momencie, kto wie?”
Niedawno ukończyła zdjęcia do westernu z epoki, w którym główną rolę gra kobieta, dla Netflixa zatytułowanego The Abandons. Anderson gra srebrnego barona, jedną z pary „pojedynkujących się matriarchów” u boku Leny Headey z Gry o tron.
„To miasto należy do mnie… To moje miasto. Często to powtarzam, spacerując po środku miasta” – uśmiecha się.
Kiedy się poznaliśmy, Anderson mówiła z akcentem brytyjskim, lecz często, w wywiadach i na Instagramie, mówi z amerykańskim akcentem.
Urodziła się w USA, ale od dziesięcioleci mieszka na stałe w Wielkiej Brytanii.
„Moje komórki są amerykańskie, ale moja dusza jest brytyjska” – mówi mi.
Jej następną rolą jest dramat Channel 4, który wkrótce zacznie kręcić w Belfaście. Jej północnoirlandzki akcent również „właściwie nie jest zły”, mówi.
Ale przedtem jest runda promocji książki do przejścia. I oczywiste pytanie, zadawane nie tylko przeze mnie, jak sądzę: czy może dać jakieś wskazówki, która fantazja jest jej?
„Nie ma mowy” – śmieje się. Podobnie jak inni „mój pozostanie anonimowy”.
Pełną rozmowę z Gillian Anderson możesz obejrzeć na BBC iPlayer.
