Twórca gry twierdzi, że jest to list miłosny do rodziców imigrantów

Kim’s Convenience, wzruszający komediodramat opowiadający o rodzinie koreańskich imigrantów prowadzących sklepik w Toronto, stał się inspiracją dla popularnego sitcomu i obecnie jest wystawiany w Londynie.

„To list miłosny do moich rodziców i wszystkich imigrantów pierwszego pokolenia, którzy stworzyli kraj, w którym się osiedlili” – mówi twórca serialu, Ins Choi.

Napisał sztukę, której akcja rozgrywa się w codziennym życiu koreańskiego sklepu rodzinnego, i wcielił się w rolę syna artysty podczas jej pierwszej inscenizacji w Toronto w 2011 roku.

Następnie był współautorem scenariusza serialu, który od 2016 r. cieszył się dużą popularnością w Kanadzie, a dwa lata później, po rozpoczęciu jego emisji przez Netflix, zyskał popularność na całym świecie.

Choi powraca na scenę – tym razem w głównej roli Appa (tata po koreańsku).

W sztuce dumny i pracowity patriarcha rodziny zmaga się ze zmianami zachodzącymi w sąsiedztwie i pogłębiającym się podziałem między wartościami, które wyznawał jako imigrant pierwszej generacji, a wartościami swoich dzieci.

Na przykład Appa próbuje przekonać córkę Janet (Jennifer Kim), aby przejęła sklep, zamiast realizować swoje marzenie o zostaniu fotografką.

Ostrzega również, że „jej data ważności minęła”, ponieważ jako 30-letnia singielka nie zamierza wychodzić za mąż.

Jak twierdzi Choi, w obsadzie są wyłącznie Azjaci, co daje okazję do przyjrzenia się życiu jednej wschodnioazjatyckiej rodziny, ale jednocześnie porusza tematykę różnych kultur i epok.

„Ostatecznie jest to komedia. To opowieść o rodzinie.

„Bez względu na twoje pochodzenie, myślę, że każdy może zrozumieć rodziców, których czuje, że zawiódł. Albo, jeśli jesteś rodzicem, dzieci, które cię nie doceniają.

„Tak więc chodzi o obie strony tej dynamiki”.

Kiedy spektakl po raz pierwszy wystawiono na scenie, występ z obsadą złożoną wyłącznie z Azjatów był rzadkością.

„Kiedy grałem [son] Jung 14 lat temu nie było wielu azjatyckich aktorów” – mówi Choi.

„Ale teraz, kiedy robimy casting, jest wiele Janet, spośród których możemy wybierać. Byłam tak mile zaskoczona, że ​​teraz mamy opcje”.

W rzeczywistości geneza Kim’s Convenience ma swoje źródło w braku możliwości, jakie Choi miał jako młody aktor.

Po ukończeniu szkoły teatralnej brał udział w przesłuchaniach do wielu ról, ale ciągle go odrzucano. W końcu zdecydował się napisać własną historię, która stała się jego debiutancką sztuką – a później hitem Netflixa.

Choć rozumie, że współcześni reżyserzy szukają nowych azjatyckich głosów, uważa, że ​​niektóre teatry mają dość „biały program”, co nadal sprawia, że ​​sztuki takie jak Kim’s Convenience wyróżniają się.

„Myślę, że w anglojęzycznym mieście wciąż rzadko zdarza się, aby na scenie wystawiano sztukę z udziałem Azjatów” – mówi. „To niestety zawsze był jeden z powodów zainteresowania, ponieważ wciąż jest to coś wyjątkowego do obejrzenia.

„To trochę inne, nie salon białej rodziny. Jak często to się zdarza?”

W całej sztuce Appa i Umma (Mum, grana przez Namju Go) mówią z dość silnym koreańskim akcentem. Tak było również w przypadku serialu telewizyjnego, a niektórzy twierdzą, że silne akcenty utrwalają stereotypy.

Choi stanowczo się z tym nie zgadza. „Może producenci nie chcą, żeby ludzie mówili z akcentem, bo nie chcą być postrzegani jako obraźliwi. Ale wtedy po prostu odrzucają i wymazują [it]co moim zdaniem jest bardziej obraźliwe.”

Umieścił obie postacie w centrum uwagi, celebrując ich trójwymiarowe osobowości.

„Niezależnie od tego, czy ludzie chcą to przyznać, czy nie, istnieje cała część społeczeństwa, która nie jest reprezentowana w mediach. Z obawy przed reakcją nie są widziani i słyszani” – dodaje Choi.

Mówi, że najlepiej naśladuje swoich rodziców i to, co słyszał dorastając. I mówi, że faktycznie wycofuje się z akcentu, aby „zachodnie ucho” mogło go lepiej zrozumieć.

„Kiedy moje dzieci oglądały sztukę, nie mogły przestać się śmiać. Uwielbiały ją. Mówiły, że jestem taka jak Halabeoji [Grandad]. I powiedziałem: „Dziękuję”.

Wystawienie sztuki w Wielkiej Brytanii poprzedza triumfalny powrót do uznanego teatru Soulpepper w Toronto w styczniu 2025 r. Będzie to 14 lat od zdobycia przez sztukę nagrody Patron’s Pick na Toronto Fringe Festival, gdzie miała ona premierę.

Pierwotnie Choi grał Junga, syna artysty, ale od czasu pierwszej serii minęło tyle czasu, że od zeszłego roku wcielił się w postać Appa.

„Powrót do Soulpepper Theatre będzie przypominał niemal fizyczne, geograficzne zatoczenie koła, w kontekście syna stającego się rodzicem” – mówi.

Przyznaje, że kiedy po raz pierwszy wcielił się w rolę Appy, czuł się „dziwnie, ale normalnie”, dodając, że „przygotowywał się przez ostatnie 10 lat” do roli ojca, ponieważ jego prawdziwe dzieci dorosły, a on wczuł się w tę rolę.

„Uwielbiam brzmienie utworu Appa – jest takie ciepłe i wywołuje wspaniałe uczucia” – mówi.

„Więc teraz, kiedy Janet i Jung nazywają mnie Appa, od razu reaguję na to imię”.

Czego więc, poza śmiechem i łzami, oczekuje od widza po tym przedstawieniu?

„To idealizm, ale mam nadzieję, że sztuka taka jak ta jednoczy społeczności, gdzie jest coś w stylu: „Tak, moja rodzina jest taka jak wasza rodzina, chłopaki. Mój tata jest taki jak wasz tata”.

„To naprawdę może budować mosty i ludzie zdają sobie sprawę, że wszyscy jesteśmy dysfunkcyjni. Tak, myślę, że ma taką moc – sztuka, ogólnie”.

Jako dziecko pomagał w osiedlowym sklepie swojego wujka i ma jeszcze jedno życzenie.

„Mam nadzieję, że kiedy ludzie przyjdą obejrzeć pokaz, poznają rodzinę, która jest właścicielem tego sklepu.

„I że następnym razem, gdy wejdą do sklepu monopolowego, będą mieli przeczucie, że osoba ta ma całe życie za ladą. I miejmy nadzieję, że będą traktować ich z większym zrozumieniem lub współczuciem”.

Spektakl Kim’s Convenience można oglądać w Riverside Studios w Hammersmith w Londynie do 26 października.